وام‌دهی به سبک کریپتو
واژه بلاک‌چین (Block chain) ترکیبی از دو کلمه Block (بلوک) و Chain (زنجیره) است. این فناوری در حقیقت زنجیرهای از بلوک‌ها است. در هر بلوک، هر اطلاعاتی می‌تواند ثبت شود؛ از جرم و جنایت‌های یک فرد تا جزئیات تراکنش‌های یک شبکه پولی مانند بیت کوین. اطلاعات در بلاک‌ها ثبت می‌شوند و بلاک‌ها با هم بـه صـورت زنجیرهای مرتبط می‌شوند. این زنجیره، بلاک‌چین را تشکیل می‌دهد.
بلاک‌چین می‌تواند به عنوان یک متا تکنولوژی با خصوصیات زیر در نظر گرفته شود:
- یک پایگاه داده که بر اساس فناوری دفاتر کل توزیع شده (Public Ledger) مستقر شده است.
- در این پایگاه داده به منظور ورود داده جدید بایـد مجـوز اکثریت کاربران فعال در بلاک‌چین دریافت شود.
- این پایگاه داده دارای مدیر نیست و براساس قواعـد اتفـاق نظر جمعی اداره می‌شود.
- در یک ساختار بلاک‌چینی، هر کاربر نسخه کاملی از دادههای موجود در پایگاه داده را حفظ و نگهداری می‌کند.
- این پایگاه‌های داده هر لحظه در حال بروزرسانی بوده و همه تغییرات پایگاه داده نیز در همه دفاتر کل موجود در شبکه بروزرسانی می‌شود.
امروزه مدیریت ریسک اعتباری یکی از مهم‌ترین چالش‌های بانک‌ها و مؤسسات مالی به‌حساب می‌آید. حجم معوقات بانکی از مهم‌ترین شواهدی است که بیانگر نارسایی در فرآیند امتیازدهی و مدل‌های سنجش اعتبار افراد برای اخذ وام و تسهیلات از مؤسسات مالی می‌باشد. یکی از خلأهای اصلی مدل‌های فعلی بانک‌ها و مؤسسات مالی در نظر نگرفتن تعاملات غیرمالی و ارزش اجتماعی و فردی در ارزیابی و امتیازدهی اعتبار افراد است. ظهور بازیگران جدید تحت عنوان شرکت‌های فین‌تک، موجب تشدید فضای رقابتی در این حوزه گردیده است. این شرکت‌ها با ایجاد پلتفرم‌های ارائه انواع شیوه‌های تأمین مالی با استفاده از فناوری‌های هوشمند، امکان بهره‌مندی از خدمات مالی را برای افرادی که امکان دریافت تسهیلات از بانک‌ها را ندارند، فراهم نموده است. این مسئله ضرورت بهبود مدل اعتبارسنجی و ایجاد سیستم مکانیزه‌ای در این زمینه را برای بانک‌ها و مؤسسات مالی توجیه می‌نماید.
انقلاب دیجیتال و ظهور فناوری‌های جدید مانند هوش مصنوعی، امکان جمع‌آوری دادههای متنوع از منابع مختلف و افزایش شاخص‌ها در سنجش اعتبار متقاضیان اخذ وام در سیستم‌های مالی را فراهم آورده است. از سوی دیگر، فناوری بلاک‌چین با غیرمتمرکزسازی و افزایش شفافیت از طریق مکانیزم‌هایی همچون قراردادهای هوشمند، منجر به بهبود ارزیابی و امتیازدهی شده است.
پس از بحران مالی سال 2008، تمایل بانک‌ها برای اعطای وام به مشتریانشان کاهش پیدا کرد و همین امر باعث توسعه سیستم‌های آنلاین وام‌دهی همتا به همتا (P2P) شد. این سیستم وام‌گیری به دو نوع متمرکز و غیرمتمرکز تقسیم می‌شود. تفاوت این دو در این است که وام‌دهی متمرکز نیاز به احراز هویت مشتری (KYC) دارند. KYC مخفف عبارت Know Your Customer به معنی شناخت مشتری می‌باشد. هدف احراز هویت، جلوگیری از پولشویی و فعالیت‌های مجرمانه توسط شرکت‌ها و افراد است.
وام کریپتویی، به راحتی و بدون گذر از فرآیند‌های طولانی دریافت وام بانکی، انجام می‌شود. البته در این نوع وام‌دهی نیز وضعیت مالی و اعتبار افراد مورد توجه و بررسی قرار می‌گیرد اما نسبت به فرایند وام‌های بانکی بسیار راحت‌تر و آسان‌تر است.
در اصل وام‌گیری کریپتویی به این صورت است که افراد با وثیقه گذاشتن دارایی‌های کریپتویی خود می‌توانند برای دریافت پول یا ارز دیجیتال اقدام نمایند. از آنجایی که این وام‌ها در بستر P2P اعطا می‌شود، نرخ وام بین وام‌دهنده و وام‌گیرنده به صورت توافقی تعیین می‌شود.
وام‌های کریپتویی در کنار مزایای فراوانی که دارند یکسری معایب نیز دارند. از جمله این معایب می‌توان به موارد زیر اشاره نمود:
– از آنجایی که وام‌دهی کریپتو از طریق قراردادهای هوشمند انجام می‌شود، در صورت بروز کوچک‌ترین خطا در کدنویسی، وام‌گیرنده و وام‌دهنده دچار زیان‌های جبران‌ناپذیری خواهند شد.
– اخذ وام کریپتویی مستلزم وثیقه‌های سنگینی است که شخص وام‌گیرنده باید به عنوان ضمانت در نظر بگیرد. این وثیقه در سامانه‌های غیرمتمرکز به دلیل عدم احراز هویت مشخص افراد، بیشتر از متمرکز می‌باشد.
در ادامه به معرفی برخی سامانه‌های وام‌دهی متمرکز و غیرمتمرکز ارز دیجیتال می‌پردازیم:
دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ